Σκέψεις για το προφίλ του προπονητή της Εθνικής γυναικών

Η αποχώρηση Καπράρα φέρνει στο προσκήνιο το πρόβλημα της άμεσης πρόσληψης νέου προπονητή για την Εθνική γυναικών. Η θητεία μου τα τελευταία είκοσι χρόνια στο άθλημα και όχι η συμμετοχή μου στη διοίκηση της Ομοσπονδίας, με κάνουν να εκθέσω δημοσία την άποψη μου, θέτοντάς την υπ’ υπόψη της Επιτροπής Εθνικών Ομάδων και του Δ.Σ. της Ε.Ο.ΠΕ.. 
Η κρίση που μαστίζει σήμερα την κοινωνία μας και το οικοδόμημα του ερασιτεχνικού αθλητισμού έχει κύρια αναφορά στο άθλημά μας και στα σωματεία που δίνουν αγώνα επιβίωσης. Αυτό έχει οδηγήσει τα σωματεία, είτε συνειδητά, είτε εξ ανάγκης να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις υποδομές και στην ανάδειξη νέων αθλητών-αθλητριών.

Σήμερα κάτω από συγκεκριμένους Όρους, αυτό μπορεί να αποτελέσει ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Με την υλοποίηση του Εθνικού Σχεδιασμού, τη διεύρυνση της βάσης του αθλήματος και μέσα από τη συγκρότηση των Κλιμάκιων και των Εθνικών Ομάδων σε συνεργασία με τα σωματεία, μπορεί να εξασφαλιστεί η επομένη ήμερα.

Στην πυραμίδα που συνθέτει το οικοδόμημα του βόλεϊ ξεχωριστή θέση κατέχει ο προπονητής της Εθνικής, του οποίου ο ρόλος πρέπει να ξεπέρνα τα όρια αυτής καθ' αυτής της ομάδας, σε ζητήματα οργάνωσης, νοοτροπίας, προγραμμάτων προπονητικής, τεχνικής κλπ. ξεκινώντας από την κορυφή της πυραμίδας και φτάνοντας μέχρι τη βάση της.

Ο Καπράρα θα μπορούσε να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο αν και αδύνατο σημείο ήταν η part time απασχόλησή του. Όμως με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα η συνεργασία σε ετήσια βάση ήταν πρακτικά ανέφικτη, άλλα προτιμότερη από οποιαδήποτε λύση εναλλαγής προσώπων στο τιμόνι της Εθνικής τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να είναι η αναζήτηση και του νέου προπονητή, να εκφράζει την εξέλιξη και τις νέες τάσεις στην ανάπτυξη και οργάνωση του αθλήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τιμώ και δεν αναγνωρίζω τους Έλληνες προπονητές που εργαστήκαν στις Εθνικές Ομάδες, το αντίθετο, θεωρώ ότι ήταν οι κορυφαίοι στον χώρο και συνέβαλαν τα μέγιστα στην εξέλιξη του αθλήματος, όπως σημαντική πρέπει να είναι η συμμετοχή και η συμβολή τους στη στήριξη αυτής της προσπάθειας.

Βέβαια, τα τελευταία χρόνια στο γυναικείο βόλεϊ σε σχέση με το ανδρικό υπήρξε μια βασική διάφορα: Στην Εθνική ομάδα, άλλα και στα σωματεία δουλέψαν μεγάλοι ξένοι προπονητές και βοήθησαν την ανάπτυξή του. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Πολωνού Βελτζ τη δεκαετία του ‘80 που άλλαξε την πορεία του ελληνικού βόλεϊ, δημιούργησε γενιές αθλητών και προπονητών, χτίζοντας μια νέα πραγματικότητα.

Σήμερα, πιστεύω η επιλογή ενός προπονητή από μια μεγάλη σχολή, ενώ δείχνει να είναι μονόδρομος, από μονή της δεν αποτελεί τη μαγική συνταγή. Χρειάζεται τη στήριξη όλων, των φορέων του αθλήματος, χωρίς μεμψιμοιρίες, συντεχνιακές λογικές, τοπικιστικά σύνδρομα.

Μας ενώνει το συμφέρον του αθλήματος και μέσα από αυτό, το συμφέρον όλων. Σε διαφορετική περίπτωση, κάθε φορά που θα βρισκόμαστε θα μιλάμε για την ιστορία άλλης μιας χαμένης ευκαιρίας.

Γιάννης Στουραΐτης
Α' αντιπρόεδρος Ε.Ο.ΠΕ.